MIAUCZYŃSKI PODDANY REKONSTRUKCJI 06.11.2017 Udostępnij
Pracę jako reżyser rozpoczął od filmów dokumentalnych, by w 1984 roku zadebiutować fabułą „Dom wariatów”. Tam pierwszy raz przedstawił nam Adasia (Michała) Miauczyńskiego, alter ego reżysera (podobieństwo nazwisk nie jest przypadkowe), neurotyka, frustrata i nieudacznika, wiecznie szukającego idealnej miłości i nie roszczącego sobie praw do kreowania zdarzeń we własnym życiu. Dwa lata później powstaje „Życie wewnętrzne”. Oba filmy są laureatami licznych nagród, w tym za najlepszy debiut, oba też są właśnie poddawane cyfrowej rekonstrukcji, by mogły odzyskać dawny blask. Losy Miauczyńskiego, w którego wcielali się różni aktorzy, w tym: Marek Kondrat, Cezary Pazura i Robert Więckiewicz, mogliśmy oglądać również w kolejnych filmach Marka Koterskiego. Ostatni z nich, „Baby są jakieś inne”, miał swoją premierę jesienią 2011 r.
„Dom wariatów” (1984) stanowi rozliczenie reżysera z domem rodzinnym i panującą w nim toksyczną atmosferą. Grany przez Kondrata Adaś wraca do domu rodzinnego, gdzie z rosnącą irytacją obserwuje rodziców, których jedynym celem jest, jak się wydaje, uprzykrzanie sobie nawzajem życia. Patrząc na tę uroczą patologię z łatwością zrozumiemy wszystkie neurozy i narastające z wiekiem obsesje bohatera, który właściwie sam już nie wie, czy to, na co patrzy to rzeczywistość, czy tylko projekcja jego chorego umysłu. Przesycony czarnym humorem i absurdami życia codziennego film przywodzi na myśl stworzony piętnaście lat później przez Marcina Koszałkę dokument „Takiego pięknego syna urodziłam”.
„Życie wewnętrzne” (1986) to ciąg dalszy losów Miauczyńskiego. Uwięziony w swoim bezbarwnym życiu, zamknięty w czterech ścianach betonowego blokowiska z niekochaną żoną i zestawem powtarzalnych, męczących rytuałów, pogłębia swoją frustrację, która coraz częściej przeradza się w niekontrolowaną agresję. Świadomy nędzy swojej egzystencji nie robi jednak nic, by zmienić istniejące status quo. Rozczarowany swoim życiem erotycznym, czy raczej jego brakiem, ucieka w świat seksualnych fantazji, w którym prym wiodą sąsiadki. Jedynym elementem odbiegającym od codziennej rutyny mieszkańców bloku jest grasujący w nim „wampir” molestujący kobiety. Czy to możliwe, że napastnikiem jest Miauczyński, jak utrzymuje jedna z sąsiadek?